Nagmistulang dahong kupas ang bawat nadaanan.
Ang mga punong kahoy ay isang ilusyon lamang
Dahil patuloy na tinig lamang ng alon.
ang pintig sa tenga’y pawang naririnig.
Malungkot, malungkot,
mapagdamdam ang kaluskos ng hangin.
Pawang isang trahedyang nakabantay gawing kanan,
at sa kaliwa ay puno ng hibik at damdaming nagdurusa.
Anamnesis, anamnesis ang bulong ng puso’t isipan dahil iyo’y ako.
Ang bulong ng paligid ay hanapin mo Ikaw sinta ko.
Ang syang inalay ng titik at sulat nito, binagtas at
tunguhin itong bulong, syang tiyak na makapagpapasaya.
Abstraksyon ng katawang tila bote
Malinaw na natatanaw ang syang babaeng binulong ng paligid
Di sya malikmata ng mapawi ang luha sa maghapon
Tila ikaw at an gating kahapon.
Nang maibigkas ng mga labi ang pagdadalamhati
Akala’y ikaw ang nakapawi, tila malikmata parin at parang puwing
Malinaw sa aking isipan ikaw pa rin itong nais makapiling
Ngunit pusoy patuloy na napariwara at naligwak itong kahapon
Ang mga labi’y nganga sa pagpawi nitong lungkot.
Masaya’t tila naibalik ang kahapon
Mukhang abstraksyon ng pagbabalik at sagot saking anamnesis.
Gunita’y di pala iyon kundi isang malikmata ng ngayon.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento